برای اینکه برای خودتون برنامه ریزی استراتژیک داشته باشین، باید خودتون رو بشناسین و بدونین چی هستین و کی هستین؟
طبیعتا اگر ندونین ابعاد وجودیتون چیه، نمی تونین برای خودتون یه برنامه ریزی راهبردی داشته باشین.
وقتی انسان رو شناختین،
وقتی از بزرگی و عظمتش مطّلع شدین،
وقتی حقیقتش رو شناختین،
اون وقت هست که متوجه میشین چــــــقـــــــــدر نسبت به آن چیزی که میتونین باشین، عقب هستین!!
چه فرصت های بزرگ و با ارزشی رو از دست دادین!
چه فرصت های غیر قابل جبرانی گذشته و شما بی خبر و بی خیال از کنارش گذشتین…
این شاید یکی از وحشتناک ترین و بزرگترین حسرت های شما باشه!
تا متوجه این موضوع نشین و اهمیت عمر باقی مونده تون رو درک نکنین، هیچ ضرورتی برای حرکت کردن نمی بینید.
مثل اینکه بعد از یه عمر پیکان سواری، می فهمین که پدرتون سال ها پیش یه بنز برای شما خریده بوده و شما بی خبر بودین! 😱 می تونستین سوار اون بشین، ولی نشدین!!😵
برای همین این مرحله، به عنوان مقدمه زندگی استراتژیک حـــیــــاتـــیــــــه🌱
به عبارت دیگر، وقتی متوجه ظرفیت های بالای وجودی خودتون و فرصتی که الآن دارین میشین، متوجه میشین که باید خیلی از این فرصت خوب استفاده کنین.
حالا می تونین کم کم وارد نوشتن چشم اندازتون بشین…
سوال مهم و اساسی اینه:
آیا در زندگی تون چشم انداز دارین؟
اگر ندارین که خیلی بده!
اگر دارین، آیا چشم اندازتون رو مکتوب کردین؟
اگر این کار رو نکردین، حتما یادداشتش کنین.
چون خیلی باهاش کار داریم!
